miércoles, diciembre 12

Antes de viajar



Amaneciendo a las 10
Anchorage, Alaska
Diciembre 2007

En dos días salimos de viaje a recorrernos medio mundo. Primero Seattle, con una paradita de 3 días para visitar a la familia y los amigos. Paradita que ayuda a hacer más llevaderas las treinta y pico horas de aviones y aeropuertos que tardamos en llegar a España desde Aniak. Luego a la península, donde más que irnos de vacaciones parece que nos fuéramos de gira, como las resurgidas Spice Girls esas. Volviendo a casa por Navidad como el turrón y recorriéndonos un montón de kilómetros para ver a todo el mundo: Madrid, Santiago, Teruel, Tarragona, y con suerte, hasta Granada. Y finalmente, antes de volver a casa, nos tomaremos unas vacaciones de verdad y nos iremos a Egipto, a pasar unos días con el hermano de David y su familia, a descansar, ver un poco más de mundo y a que Naím disfrute un rato más de sus primos.

Una parte de mí tiene muchas ganas de ir. Otra parte de mí no tiene ningunas. Esa parte preferiría quedarse en Aniak tranquilamente, viendo amaneceres hermosos desde la ventana de la cocina a las 10 y media de la mañana, cosiendo guantes de piel de castor para Naím, dando clases de yoga, haciendo pan, cocinando, recibiendo y dando masajes, disfrutando de nuestra sauna, sacando fotos a los paisajes helados que me rodean, compartiendo ratos con David y Naím, los tres juntos... Esa parte de mí quiere disfrutar al máximo de esta vida de lujo que tenemos ahora mismo, sin estrés, sin prisas, sin atascos de tráfico...

Estoy tremendamente agradecida por la oportunidad de vivir esta aventura tranquila que estoy viviendo en este lugar inhóspitamente acogedor. Aún no me he ido y ya tengo ganas de volver...

20 comentarios:

Sra. Gaytán dijo...

Hola, me presento, soy como ves la Sra. Gaytán, y francamente me suele dar mucha pereza escribir en los blogs ...... pero... este tuyo tiene algo “especial”, es sincero, próximo, interesante y estás viviendo algo que a mi no me importaría vivir, percibir y sentir plenamente como lo estas haciendo tu, con un animo y una vitalidad que me cautivan.

Concuerdo contigo en que es un placer, un gustazo tener hijos y cuidarlos y amar a un hombre y cuidar la casa y cocinar, pero yo, tampoco puedo vivir, sin mi identidad individual......... esa que a ti, te la da tu grupo de manualidades y tus clases de yoga y me siento feliz, a día de hoy, de poder compatibilizar ambas cosas y sentirme “yo” integrando una realidad compleja.

Meiga seguiré tu aventura en Alaska, y sobre todo me encantaría que nos contaras como sigue tu relación con el frió, yo soy Castellana de pura cepa y el frio me asusta, le tengo miedo, miedo a que mi garganta me falle, y me acochina y me echa para atrás, cuéntame como logras vencer estos miedos, o sino los tienes cuéntame como otras personas lo superan...

Por otro lado de toda tu experiencia lo que mas me atrae es “la capacidad de adaptación”, esa que nos hace mas humanos, mas libres, mas fuertes y que a mi me ha permitido crecer y ser mas madura.

Saludos y hasta pronto.

ana p. dijo...

Tus viajes te producen sensaciones duales desde que te conozco.... allá por nuestra prehistoria.
Espero que encuentres tu motivación para llegar y no tratar demasiado criticamente a la civilización.
Un beso

mirada dijo...

Paréceme alucinante... totalmente.
A vida dalgunhas persoas vese que é máis incrible do que puidemos imaxinar. Coincido coa Sra. Gaytán en que una das cualidades máis importante é a capacidade de adaptación. Admirable. Unha aperta aberta.

Meiga en Alaska dijo...

Sra Gaytán: Gracias por la visita y el comentario. Mi relación con el frío... ahí va... unos días con más ánimos de enfrentarme a él que otros. Miedo aún me da, no te creas, pero es el único clima que tengo, así que o salgo a la calle o me quedo en casa encerrada durante días, y al final me acaba dando claustrofobia y necesito salir a que me de el aire helado en la cara un rato. De nuevo, gracias por la visita.

Ana P.: Qué podemos agregar acerca de las dualidades que no se haya dicho ya? No te preocupes, mari, que la civilización tiene sus cosas buenas y me encanta sumergirme en ellas. Que sepas que me llevo mis botas de tacones (que no me he puesto en casi un año, evidentemente, ya me dirás qué carallo hago en tacones por Alaska) y que espero que al menos una noche nos vayamos de mambo como en los viejos tiempos, nena.

Mirada: Me alegra que sigas regresando por aquí a visitar. Gracias por dejar constancia de ello :)

Muchos besos

Marinha de Allegue dijo...

Fantástica a noticia do teu paseo por aquí(Santiago) sería estupendo poder coincidir. Chio ten o meu tlf...
Estamos en contacto guapa.

Unha aperta grande e unha boa viaxe.
:)

Marinha de Allegue dijo...

Fantástica a noticia do teu paseo por aquí(Santiago) sería estupendo poder coincidir. Chio ten o meu tlf...
Estamos en contacto guapa.

Unha aperta grande e unha boa viaxe.
:)

paideleo dijo...

As viaxes de vacacións muitas veces producen estrés e séntese un descolocado e sen casa. Comprendo a situación.
Menos mal que che queda Aniak para volver.
Un saúdo e boas festas e comezo de ano 2008.

Anónimo dijo...

Seguro que o pasarás ben. Dá preguiza pero valerá a pena. Sería estupendo coincidir en Santiago (eu tamén irei uns diíñas). Felices vacacións.

Son Unha Xoaniña dijo...

Non sei como foi que terminaches en Alaska
pero dasme moita envexa, sempre me gustou o norte, o frío e a neve, imaxino esa paisaxe da que disfrutas e esa vida que semella tranquila e plácida.
Eu tamén me sentiría un pouco perguiceira so de pensar en avións e multitudes, pero por uns días vale, sobre todo sabendo que as voltar ao teu paraíso do frío.
Sorte nas túas viaxes e segue contando cousas da túa vida en Alaska, quedei fascinada.
Un saúdo.

Son Unha Xoaniña dijo...

Entrei hoxe por primeira vez no teu blog, e por iso non sabía cómo foi que deches cos teus osos en Alaska,
Pero gustoume tanto que lin todo o que tes colgado, e agora si que estou fascinada de verdade.
Meiga, non vaias deixar de contar cousas desa terra e desa vida que tes a sorte de disfrutar porque cada aventura que contas é máis interesante se cabe ca anterior.
Disfruta ao máximo, penso que xa sabes que é un privilexio, seguro que cando pasen os tres anos de estancia obrigados, as querer quedar máis.
Unha aperta.

Unknown dijo...

Me algro mucho de haber ido a parar aquí; me encanta cómo vives la experiencia y la calidez con que la transmites.

Actualmente yo también estoy viviendo fuera (también un lugar muy frío y aislado, aunque no tanto como Alaska) y comparto la misma sensación ahora que toca volver a España: por un lado regresar con todo lo que crees más propio y cercano, y por otro abandonar tu pequeño retiro casi exclusivo, al que ya deseas regresar aun antes de haberte movido.

Un abrazo, intentaré ir siguiéndote (aunque con todo lo que te mueves no sé yo si me va a ser fácil ;)

enri p dijo...

qué envidia... esa foto, ese cielo...ese misterio... recuerdo hace muchos años unos colores en Zahara de los Atunes, antes de la invasión del cemento viviente

Unknown dijo...

moi boas meiga d´anchorage...
esto va así:
voy a reventar de envidia, primero por donde pasas tus días "normales" y después por el viaje que ahora comienzas y te lleva a otro "universo", ya veo que para disimular vas en avión y dejas tu escoba aparcada en el garaje...
me imagino que la sensación de envidia será mutua, porque a ti quizás te apeteciera estar por aquí y haber podido ayer ver la puesta de sol desde la ria de Noia y pensar que hacia un frío del carallo, cuando estamos a tres grados y luce un sol inusual, pero podemos compartirlo todo e incluso disfrutar de una amistad...
yo, vivo en Compostela y a mediados de enero (sobre el dia 19)también estaré en Egipto, mira tú las casualidades de la vida....
asi que en el blog tienes mi correo y si coincido bien o es posible hasta podemos coincidir en el tiempo y en el espacio para compartir un café...
gracias por tu visita que me permitio descubrirte y por enlazarme que es mutuo, apertas y estamos en contacto

irene dijo...

Impresionante las pasiones q levantas cosita....y eso q hay mucha gente q escribe y no te conoce en carne y hueso....si asi fuera no se q pasaría...te entiendo tanto con esa pereza q se despierta al pensar en viajar y en salir de tu cotidiano...encontrar el equilibrio en el ritmo cotidiano es lo mejor q me está pasando ultimamente y tengo la sensación de q a ti también...te espero debajo del arco para compartirlo...te quiero

Meiga en Alaska dijo...

Marinha: A ver si coincidimos, estaría bien una reunioncita bloguera, eh :) Bicos.

Paideleo: Otro saludo de vuelta y gracias por la revisita. Felices fiestas para ti y tu familia.

Peke: Pues venga, apúntate a la reunioncita bloguera, que parece que en Compostela coincidimos unos cuantos. Bicos.

Rifo... : Gracias por al visita. Confieso estar un poco apabullada de tanta gente que empieza a entrar a visitar por estos lares. Apabullada y encantada a la vez. Muchos saludos y vente por aca cuando quieras.

Musaranya: Donde estás tú? Suecia? Gracias por haberte acercado hasta este rinconcito. Un abrazo.

Enrique: Gracias por la visita. Qué podemos agregar de la invasión del cemento viviente que no se haya dicho ya? Soy muy afortunada de vivir en un lugar donde increiblemente, no hay cemento por ninguna parte porque se rompería con el permafrost :) Saludos

Ex Traño: Gracias por devolverme la visita. Que coincidencias tiene la vida, no? Pena de qeu yo dejo Egipto precisamente el 19, cuando tu lelgas, si no hasta podiamos quedar en las pirámides, para añadirle exotismo al asunto. Pero igual te puedes apuntar a la reunioncita bloguera, porque parece que si es, será en Compostela :) Bicos y gracias por el enlace :)

Irene, mi cosita: Si estoy alucinada con tanta visita, y confiesoq eu me encanta, claro. Es una ventana abierta a tantos otros mundo interiores esto de los blogs... y la expresión tan personal que toma en cada uno... me encanta este mundo. Me acabo de levantar en Madrid, llegamos anoche. Te llamo en un ratito guapa.

EsSa dijo...

Suele ocurrir que cuando estás a gusto en un sitio no te quieres ir...

Yo el año pasado estaba trabajando en El Salvador y en Navidades tenía muy claro que las quería pasar en mi casa con mi familia, así que regresé. Pero en cambio en julio, aunque también me apetecía regresar, me dio muchísima pena dejar esa preciosidad de lugar y la gente maravillosa que conocí.

Pasa felices fiestas!

Un saludo.

Arcángel Mirón dijo...

Qué lugar hermoso...

:)

Gracias por visitarme, Meiga, nos leemos.

Lorena Muñoz dijo...

Muchas gracias por el comentario que dejaste en mi blog.
Hace tiempo que no blogeaba, y me encuentro con que estás en la civilización. Espero te esté tratando bien y que no estés echando mucho de menos. Yo creo que esos turrones que tienen ustedes en España es el mejor consuelo para la nostalgia, si es que hubiera. Espero estés pasándola bien.

Unknown dijo...

hola me imagino que a puntito de marchar pa Egypt...
disfruta mucho y sobre todo si descubres algo importante, cuentamelo que asi yo tambien lo descubrire...
besitos y feliz todo eso que tu ya sabes

Koko dijo...

Hola bonita. Feliz año nuevo. Espero que esa multi gira sea un tour de disfrute y cariño. A la vuelta, la nieve y esos hermosos paisajes te seguirán esperando. que lo disfrutes y hasta pronto.
Un abrazo.
(Me quiero ir con vosotros a Alaska...me gusta tu blog...me gusta Alaska...me gusta como escribes...me gustan tus fotos...llévame con vosotros...Gracias por pasarte por mi blog)