jueves, enero 31

Agradecida



"Casa y sauna"
Aniak, Alaska
Enero 2008


Desde hace dos semanas hemos estado sin agua y aunque derretir nieve sobre la estufa de leña puede tener su toque bucólico y pastoril, el romanticismo desaparece por completo a la hora de fregar y sobre todo pretender aclarar los cacharros de la cocina. Hoy por fin, la casa ha vuelto a la normalidad y el agua corre por las cañerías de nuevo, llevando y trayendo cantidades increíbles de hierro y su consiguiente óxido. Pero es lo que hay si vives en esta zona de Alaska.

Hemos tenido muchísima suerte, todo sea dicho. Le hemos debido de caer en gracia a George, uno de los dos fontaneros que hay en el pueblo, y en un tiempo récord de dos semanas nos ha conseguido una bomba de agua nueva y nos la ha instalado. Esto en Aniak es como para anotarlo en el Guinness. No es broma. Aquí lo normal es que el currante de turno se haga de rogar durante meses. Porque sí, porque puede, porque le da la gana, y porque no le apetece trabajar. Te puedes dar con un canto en los dientes si al final consigues que aparezca. Y no puedes abrir las páginas amarillas y llamar a otro fontanero.

En realidad, en Aniak ni hay páginas amarillas, ni hay más fontaneros disponibles. Los pocos negocios que hay en el pueblo son una tiendita de víveres, una gasolinera, y una pizzeria donde no puedes ni sentarte a no ser que lo hagas en el suelo. Viniendo del país donde seguramente haya el mayor número de bares, restaurantes, cafeterías, y pubs por metro cuadrado en el mundo, resulta chocante el hecho de que no haya ni un sólo lugar de reunión social aparte del Bingo de los martes por la noche. Así que Bingo tenemos, pero un cine o una cafetería no.

Pero a lo que iba, que me lío. El estar sin agua dos semanas me ha hecho pensar en la poca atención que le prestamos a cosas que damos por sentadas en nuestra civilización "civilizada". Abrir un grifo y que salga agua fría o caliente, a placer. Apretar un interruptor y que se haga la luz. Meter ropa sucia en una máquina y que salga lavada. Tirar de la cadena y deshacerte al momento de tu mierda. Todas esas modernidades que hoy en día nos parece que casi son un derecho. Y no, lo que son en realidad es un auténtico lujo.

Mi recién retomada ducha diaria siempre ha sido mi momento preferido del día para repasar todas aquellas cosas por las que estoy agradecida. Ahora la lista incluye cosas tan mundanas como una bomba de agua, una lavadora y una cañería aunque esté medio oxidada.

32 comentarios:

Anónimo dijo...

A foto é impactante, dá sensación de frío e unha imaxina o ben que se debe de estar no interior.
Si, eu decátome das comodidades que me rodean cando me faltan por calquera avaría. Aí debe de ser moito máis evidente, polo que contas.

Belén dijo...

Oh cielos mi querida amiga! que me estás contando? sin fontaneros?

La verdad es que no nos damos cuenta de la cantidad de formas de vida que hay ahí fuera, por eso me encanta este blog, porque me cuentas cosas :)

Vidillas, eso es lo bonito!

Mil besos y cuídate del frio :)

ana p. dijo...

Biiiieeeennnnn la época colonial ha sucumbido.... Me alegro mucho por ti, mi cariño. Te imaginaba carretando cubos de nieve, con Naim detrás y el perro, y la gata y los miles de bichos de ese pueblo. Así que no me extraña que estés agradecida, yo también lo estaría. Tienes toda la razón cuando hablas de lo acostumbrados que estamos a que nuestra vida es como es, llena de comodidades de las que no somos conscientes... Te imaginas el mundo con un apagón eléctrico de meses???? Probablemente cosas como quedarnos sin electricidad provocarían un cambio mucho más grande que cualquiera que imaginemos.
Estamos tan atados a todo, tan poco libres, tan poco autosuficientes.....
Un enorme besazo con agua corriente a 30 grados

Patricia Cruzat Rojas dijo...

Que hermosamente impresionante la foto!!!! Realmente es una experiencia de Vida la tuya, y tienes tanta razón en eso de que todo lo que tenemos es un lujo. Yo pienso mucho en eso, mas que cerrar bien la llave del agua por ahorrar dinero, lo hago por ahorrar energía. Lo que digo siempre, debieramos agradecer diariamente por lo que damos por sentado.
Que entretenido leerte amiga!!!! y gracias por visitarme, me dió mucha alegría!!!
un abrazo caluroso desde aquí, que estamos en pleno verano.
Paty.Difusa

Unknown dijo...

y yo pensaba que doce horas de aeropuertos eran una paliza.....
pero ya veo que a todo hay quien gane...
que sea leve y resuelvas los problemas domésticos lo antes posible

assalam adeus adios aurrevoire bye
con besos de antroido y cocido

irene dijo...

q afortunadas somos verdad??tambien somos afortunadas de quedarnos sin agua o sin luz y darnos cuenta de nuestra comodidad y nuestra suerte...siempre afortunadas...afortunada me siento tambien de quererte cosita

BK dijo...

No sabes como te admiro por saber adaptarte tan bien a esa situación.....
A veces no le damos la importancia que debería el tener el privilegio de disponer de agua cuando nos da la gana.

Arcángel Mirón dijo...

Qué foto increíble!!

Y lo que contás, tremendo. Uno no valora la ducha diaria hasta que de diaria pasa a ser eventual.

Liliana dijo...

De acuerdo. Yo, por si acaso y se atraviesa un mal trago, trato de hacerme el día desde que abro los ojitos. Cualquiera que sea el detalle, me gusta disfrutarlo... buena carga de energía, no?

Me gusta tu blog.
Aplausos.

Desesperada dijo...

acabo de leerte en el blog de belén y lo de que vivas en alaska y encima galega me ha hecho venir, jajajajajaajajaja

¿vives en esa cabaña?

qué pasada

en cuanto al agua... uf, a mí me costaría estar sin ella, te entiendo perfectamente

ps. el perrito es una monada, que se quede!

Vilo & Bellita dijo...

Es genial tu blog! A mi al menos me parecen muy interesantes las experiencias que cuentas, y la emoción que transmites al contarlas. Te transportan allí, la mente y la cabecita vuelan hasta Alaska...

Sigue así, mejorando cada día si la Vida tiene a bien concedértelo, chica...

V.

Fini Calviño dijo...

Qué maravillosa foto, gracias por compartir con nosotras y nosotros tu aventura en un pais tan distinto como el nuestro

Anónimo dijo...

Bonitos artículos de la vida intima, y exterior también, en Alaska. Y más hermosos tus ojos verdegrisazul.
El perro tiene mirada de luz de nieve batida por las nubes en un día gris de hondo y cálido sabor a pureza, ingenuidad, bonhomía y necesidad de quedarse en esa casita con olor a madera, óxido, salitre y árboles blancos.
J,
J,

A través del velo dijo...

Pues sí, vives en Alaska!! y por lo que veo en plena naturaleza, con sus ventajas e inconvenientes. Damos tantas cosas por sentadas en nuestra civilizada vida que cuando nos faltan es cuando realmente les damos importancia.
Un abrazo

Abel Granda dijo...

Hola madame Meiga; ¿pero eso que es: Cicely?, además se parece Ud. un poco a la protagonista femenina, la que pilotaba el avión de correo y demás.
Le admiro esa capacidad de enfrentar las adversidades de una pequeña comunidad en Alaska, con lobos, osos y el peor de los enemigos, el hielo en las ventanas; las tuberías, y todo aquello que no se calienta previamente. Recuerdo una magnífica película canadiense llamada: "Sombras de la mente"; en un momento, su protagonista dice:
"...todo se hiela en este maldito país"; supongo yo que será peor más al norte.
Recuerde algo importante; si se siente extraña dentro de unos tres meses, agresiva, melancólica o extraña sin más, será a causa del deshielo que se aproxima; en cuanto se quiebren las grandes masas de hielo(seguramente también oirá ese crujido dentro), todo volverá a la normalidad. Buenas noches, y salude al doctor y a su asistente indígena de mi parte.

Meiga en Alaska dijo...

Me siento un poco apabullada de tanto comentario, y a la vez me encanta recibirlos y ver que hay gente que me lee por el mundo adelante. Os juro que se me hace mucho más llevadero el polo norte, con tanta compañía.

No sé muy bien aún como lidiar ocn los comentarios. Así que a vece contesto en el mismo post, y otras, contesto en vuestros blogs, así de paso los visito. Igual acabo decantándome por una u otra opción. O igual sigo mezclando.

Pero que sepáis que me encanta leeros. Gracias a todos por las visitas.

PEKE, mientras haya calor en el hogar, el frío y la falta de comodidades del exterior no importan tanto :)

BELEN, lo que oyes, sin fontaneros, electricistas, cines, bares, peluquerias, tiendas... ná de ná.. si es que a todo se acostumbra una

ANA P, mari, algunos cubos los carreté yo, pero honestamente, la mayoría los carretó David , jejeje

PATRICIA... el verano, que maravilla :) Y qué envidia, la verdad. Me encantaría estar tumbada en una playa ahora mismo :)

EX TRAÑO, pues sí, visto desde aquí doce horas no es náaaaaaaa :)

IRENE: pues nada, que te como a besos, nena

VECA, te agradezco la admiración y te aseguro que cualquiera acabaría adaptandose igual de bien si no le quedase otro remedio :)

GILDA: Gracias por la revisita y me alegro que te haya gustado la foto. A mí loq eu más me gusta es que esa sea mi casita :)

PURPUREA: Bienvenida a este rinconcito del Polo. Gracias por pasarte por aquí. Cuando quieras, ya sabes donde estoy

DESESPERADA: Pues sí, ahí vivo, en la cabañita más linda del mundo. Y lo de enfrente es la sauna más estupenda también. Mi marido se atreve a retozar por la nieve después de salir de la sauna. Yo aún no me he atrevido. Bienvenida

VILO: Bienvenido. Me alegro que disfrutes con mis relatos. Vuelve cuando te apetezca

FINI: Gracias por volver por aquí. Me alegro de verte de nuevo.

LIMACO: Si le quitas el verde, has acertado con mis ojos :) Bienvenido

ANA: Gracias por devolverme la visita. Un besote

LENGUARAZ: Me encanta tu turbante :) Esto no es Cicely ni se le parece por ningun lado. Cicely era una gran urbe comparado con esto, te lo aseguro. Si hasta tenían un locutor de radio y todo :) Y un bar!! :)
Por cierto, no sabrás el título original de la película que dices, no? O el director?

Besos a todos y gracias por visitarme

Anónimo dijo...

Tienes razón: la modernidad nos hace perder la noción de las cosas verdaderamente importantes y aquí nos tienes, temblando porque no se acaba la batería del móvil...en fin.
De todas formas lo de la escasez de agua es harina de otro costal. Hay muchos pueblos en España que pasan el verano gracias a camiones-cisterna que suministran el agua con cuentagotas. Y la sequía avanza, y el verano cada vez es más largo.
Estos días ya están dando toques de alarma porque los niveles de los pantanos están bajísimos...llámalo cambio climático o como quieras, pero algo no va bien.
Tendremos que aprender a valorar lo imprescindible, no nos queda otra.
Saludos de nuevo.

mirada dijo...

Transmites mucha energía, una fuerza natural... lo que nos cuentas nos ayuda a entender nuestros propios desvaríos, vamos eso me parece. Me gusta un montón leerte.
También yo tengo líos en la cabeza, que si contesto a los comentarios en el blog, pero siempre acabo visitando y leyendo. Es por tanto una fortuna el encuentro con las letras de los demás.
Besos, yo si que te estoy agradecida a ti.

Abismo Ínfimo dijo...

Uy, lo siento, me tengo que ir, hay deberes un sábado, pero tengo tiempo para agregarte a fin de degustar tu blog como el que degusta las palomitas, porque me ha entrado de una forma muy agradable y porque siempre es entrañable estar conectado con un punto del planeta como el que te acoge. Un placer descubrirte; de Mandarina Azul uno va encontrando sendas muy provechosas. Hasta pronto, besos desde una distancia abismal e ínfima a la vez.

Mandarina azul dijo...

Meiga, por más que intento hacerme una idea real de cómo es tu vida allí, creo que no logro más que aproximarme un poco... Y no porque tú no seas capaz de expresarlo (al contrario, lo transmites de maravilla), sino porque soy muy "peliculera" y me dejo llevar; así que entre lo que te leo y lo que me imagino, me monto mi propia película, de lo más emocionante (aunque sea sin agua). :)

La foto es preciosa. Me encantaría estar allí.

Un fuerte abrazo, Meiga. :)

Mr Tambourine Man dijo...

¡Hola Meiga! Soy El Caracol Feliz, hermano del Limaco Lujurioso. Me ha gustado tu cálido blog, la naturalidad con la que cuentas los quehaceres de la vida en Alaska. Volveré a visitarte. Por favor, cuéntanos más cosas, porque me atrae profundamente tu destierro.

¡Calorcito!
C.

Son Unha Xoaniña dijo...

Alégrome que os teus problemas domesticos se vaian arranxando.
Tes moita razón, non nos damos conta de todas as comodidades superluxosas das que dispoñemos porque de tan habituais e necesarias parécenos que é un dereito, pero non hai máis que ver cando nos cortan a auga por unhas horas por mor dunha avaría e xa non sabemos cómo facer.
Por certo tes unha casiña que parece de conto, arrodeada de neve, unha fermosura!
Unha aperta

Isabel dijo...

Aplaudo tu post,Meiga,sobre todo,porque además de concienciarnos con ese tema,sigues enseñándonos muchas cosas a los que pensamos que nunca nos va a faltar de nada...
Gracias por ello, y me sorprende la capacidad de adaptación que tienes,amiga.
Es increíble,de verdad...Un besazo; felíz y calentito fin de semana. :-)

Lirium*Lilia dijo...

Meiga: qué lindo post, tu forma de contar y las experiencias que vives son fabulosas. Siempre que cambiamos de lugar se dejan cosas y se adquieren otras, pero apuesto que te estarás enriqueciendo con tantas dificultades y mucho. Beso

Meiga en Alaska dijo...

LAMIMA: Tienes razón con lo que dices de muchos pueblos en España (y en tantas otras partes del mundo). Que una cosa es no tener agua en las cañerias pero estar rodeado de ella (sea en forma de nieve, el río, o bajo tierra) y otra muy diferente que no la haya ni en las cañerías ni en ningun otro lado cerca. Eso sí es preocupante. Me alegra verte de nuevo. Un beso

MIRADA: Gracias por tus palabras tan dulces. Eres un encanto :) Besos

ABISMO: Gracias por la visita. Nunc ame habían comparado a una palomita, pero mira, me gusta :) Y sí, desde Mandarina Azul una encuentra cosas muy interesantes, estoy de acuerdo contigo. Bienvenida.

MANDARINA: Hablando de la reina de Roma :) Gracias por volver :) Mi vida invernal tiene mucho de vida casera, teniendo un hijo de casi 2 años y temperaturas fuera de 20 bajo cero normalmente, no da para estar en la calle a todas horas luchando contra los osos, creeme :) Besos

MR TAMBOURINE MAN: Bienvenido a estas frías, a la vez que cálidas tierras. Vuelve cuando quieras. Un placer tenerte por aquí.

RIFO: Hola otra vez. Me alegro que te guste mi casita. Si alguna vez pasas por Alaska, ya sabes, vente de visita :) Bicos

ISABEL: Gracias por tus palabras y por volver a visitarme por aquí. De veras creo que la capacidad de adaptación del ser humano es tremenda. Sólo es cuestión de que no te quede otro remedio. Besos.

DE LIRIUM SOY: Gracia spor la revisita. Sí, creo que toda experiencia enriquece, y esta desd eluego, es única. Bess.

PIER dijo...

hu!. que foto tan friamente hermosa.. y que lindas lineas llenas de reflexión.. es cierto! estamos acostumbrados a vivir de bien con luz agua y demas cositas .. que realmente en su momento no valoramos lo comodo que es.. para nosotros estos lujos son de lo más normales.. solo cuando no dependemos de ellos nos damos cuenta lo importante que son..

un saludo grande..

Fini Calviño dijo...

Hola, tienes una cita en mi blog para recoger un premio :-D

Meiga en Alaska dijo...

PIER: Bienvenida a estos helados lares. Me alegro de que hayas pasado por aquí. Cuando quieras!

FINI: Gracias por este peazo de honor, guapa! Me has dejao de piedra :) Besotes

matlop dijo...

... que bello regalo vivir ,
aquí y ahora!!!


un ramo de sonrisas

M:

Anna dijo...

Desde que te descubrí volvió la necesidad de pasar una temporada en un sitio como ese. Me encantaría vivir ahí; debe ser una vida "dura", quizás, pero también lo es tragarse la polución de la ciudad, ir a contrareloj para llegar a cualquier sitio, aguantar los ruidos de los vecinos...

Un abrazo muy fuerte y enhorabuena por tu blog, haces que muchas personas sigamos soñando despiertas!!!

Meiga en Alaska dijo...

MATLOP: Lindas y ciertas palabras. Gracias. :)

ANNA: Me alegro de que te apetezca volver por aquí de vez en cuando. Tienes razón que lo de la dureza es diferente es diferente en cada lugar del mundo, pero existe en todas partes. Aqué todo es más rústico y no hay muchas comodidades ni servicios. Pero ahora mismo, una vida llena de prisas y estres se me haría casi más dura. Besos.

Anónimo dijo...

En serio, es para ponerte a recapacitar....

Como enganchan tus anécdotas!!!