domingo, febrero 3

¡Prueba superada!


"Autopista de hielo" 

Aniak, Alaska 
Enero 2008 

 Ayer hice aquello que pensé tardaría meses (o años, tal vez) en atreverme a hacer. Fui capaz de cruzar el río en el quad sin morirme de miedo. Así dicho, de pronto y sin pensar, no suena tan terrible. Pero si piensas que debajo de esa capa de hielo, que puede llegar a medir un metro de espesor, corren las aguas del Kuskokwim, el río libre más largo de los EEUU, la verdad es que la cosa impone un poco. 

Confieso que durante unos segundos el corazón casi se me sale del pecho al darme cuenta de que ya no pisábamos tierra firme, pero me recompuse en un periquete. A estas alturas de año, el agua está lo suficientemente helada como para que gran parte del río se use como autopista. Es el único momento del año en que se puede salir del pueblo e ir a alguna parte sobre ruedas. En el verano puedes desplazarte en barca, pues alrededor todo es agua. Y durante las épocas de helada y deshielo, no te queda más remedio que quedarte quietecito en un sitio calentito y con comida, porque no se puede ir a ninguna parte fuera del pueblo. Por el río circulan motos de nieve, quads, camionetas, y hasta camiones y máquinas quitanieves. 

Pero aunque este dato aporta una cierta seguridad al novato o novata de turno (léase nosotros), lo cierto es que aquí y allá hay zonas de agua abierta y hay que saber reconocerlas para poder evitarlas. Y como todo el mundo en el pueblo parece tener alguna historia truculenta sobre aquel día en que se les rompió el hielo en el río y salvaron el pellejo milagrosamente, la seguridad que aporta el dato previo se hace añicos en un momentito. También es cierto que un gran porcentaje de los accidentes que ocurren vienen acompañados de nocturnidad, alevosía y alcoholismo, pero sigue imponiendo un gran respeto aun yendo completamente sobrio a plena luz del sol. 

 Estoy muy orgullosa de haber superado uno de mis grandes miedos en este rincón del mundo. Una vez más compruebo aquello de que ganamos en valor cada vez que hacemos aquello que nos atemoriza. No nos despertamos un día por la mañana sintiéndonos valientes porque sí, sin más. Es necesario reducir el espacio mental que ocupan los miedos y su verborrea incesante en nuestra cabeza, porque eso ayuda a que nuestra energía pueda transformarse en acción. Sucumbir al miedo sólo favorece la retroalimentación del mismo, lo cual suele tener un efecto paralizante. Y con este frío, lo de quedarse quieto no es buena idea.

Así que cuando esta mañana, y casi podría decirse que para celebrarlo, al mirar el correo, veo que desde el blog de Fini me han dado un premio bloguero, sonreí para mis adentros. Río helado, blog... qué más da, es todo parte de la misma conspiración universal. Me gustan estas coincidencias que tiene la vida. Por cierto, el premio que me han dado os lo entrego yo a todos y cada uno de vosotros que pasáis por aquí. Porque a todos os he leído en mayor o menor medida y a todos os agradezco la compañía y la inspiración en estos momentos.

41 comentarios:

Irreverens dijo...

Pues felicidades, Meiga.
Seguro que ese río impone y mucho.
Lo cierto es que me apasiona imaginarte en esa parte del mundo.

Besos y enhorabuena-gracias por el premio también.
:)

Belén dijo...

Pues felicidades dobles, por el premio y por haberte atrevido a cruzar eso...ohhhhhh yo me hubiera quedado en la otra orilla esparándote! jajajajjajajaja

Besicosssssss

Anónimo dijo...

Iso, iso, felicidades polas dúas cousas, máis pola superación do medo, ese grande incontrolable que pode chegar a amargarnos unha parte da vida.

Anna dijo...

Te acabo de descubrir y ¡¡¡¡me encanta tu blog!!!! Así que me verás por aquí leyendo tus crónicas.
Por cierto, enhorabuena por cruzarlo en quad....!!

alfonso dijo...

Enhorabuena por haber superado esa prueba. Meiga.
¡Que envidia! Quisiera tener la oportunidad de superar una prueba como esa.

Anónimo dijo...

Saúdos dende Compostela.

Tratarei de visitar este lugar a cotío.

Unha forte aperta dende o Outro Lado.

Isabel dijo...

Sinceramente,te mereces el premio,porque tu blog es todo un descubrimiento a otros lugares y formas de vida.
A través de tus palabras ,aunque no lo creas,no sólo estamos descubriendo bellos paisajes,sino también a una mujer inteligente y muy cálida.
Un abrazo y mis felicitaciones,sobre todo, por ser como eres y superar tus miedos.Todo un ejemplo.;-)

Patricia Cruzat Rojas dijo...

Sin duda alguna,
El más Valiente es el que logra enfrentar sus miedos.

Y que bien se siente cuando a pesar del corazón que se sale y la respiración que se entrecorta, das igual el paso adelante no???

Te felicito y una vez más te admiro Meiga de Alaska.
Un abrazo y te acompaña desde aquí de Chile
Paty.Difusa

BK dijo...

Felicidades, yo también tuve unos premios estos días y también os los dediqué a los que pasais por mi blog. Parabéns!!
Vaya aventurita con el quad eh?

Fini Calviño dijo...

¡Qué inimaginable lo que cuentas!!! yo con lo friolera que soy ;-)

Meiga en Alaska dijo...

IRREVERENS: Gracias por tus felicitaciones y revisita. Me alegro de que disfrutes leyendo. Besos

BELEN: No te creas, lo último que esperaba era que me iba a atrever. Si ya le había dicho a David que no contase conmigo sobre el río en unos meses más como mínimo :) Y mira tú por donde. Besicos de vuelta.

PEKE: Tienes razón que el miedo ejerce un tremendo poder sobre nosotros. Eso sí, siempre que se lo permitamos, claro está. Bicos.

ANNA: Bienvenida! Cuando quieras, por aquí estamos :)

ÑOCO: Pues nada, si ves que la vida te trae por estos lares alguna vez, vivo en la cabaña de la foto anterior. Simplemente vente por aquí y te presto el quad para que cruces el río :) Biquiños.

BORJA: Bienvenido! Gracias por la visita. Vuelve cuando quieras :)

ISABEL: Me voy a sonrojar, mujer. Mira que soy muy tímida en el fondo y me salen coloretes muy fácilmente :) Gracias por seguir leyendo. Besitos para tí.

PATRICIA: Gracias por tus palabras. Tienes razón, una se siente estupendamente después de dar ese decisivo paso adelante. Besitos desde aquí arriba (o abajo, según se mire)

VECA: Pues enhorabuena a tí también por los premios recibidos. Besos y gracias por seguir leyendo :)

FINI: Pues hija, tendrías que venirte hoy para acá, que estamos a 36 bajo cero!! Y tengo que salir a por leña en cualquier momento... aaaaaaaahhhh!!!!!!! Qué rasca, carallo :) Biquiños

irene dijo...

OOOOOOOOOOOOOOOOOoooooooooooollllllllllllllllLLLLLLLLLLLLLLLLllleeeeeeeeeeeeEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE
esa es mi chica, yo sabá q bien prontito lo harías...yo me cagaría de susto nena, pero tú eres tremendamente valentosa!!
te quiero

Abel Granda dijo...

La veo como a Daniel Boone pero con chupa de plumas Míriam. Para mí es como leer un libro de aventuras posibles, y me encantaría probarlo en Canadá, pero una experiencia sobre un río helado en la República Checa, me ha dicho que lo mío, son los climas templados. Enhorabuena por haber vencido una reticencia más; el miedo, no es más que el instinto de conservación en estado puro, pero la tecnología, nos impulsa a superar alguno de ellos.

EVA dijo...

Hoooola Meiga!!!
Gracias por visitar mi blog y sobre todo por tu comentario.

Con que te gusta viajar a Granada....madre mía, Alaska, qué envidia niña!! y se puede saber qué haces por esas tierras?

Ah, yo no habría podido cruzar ese río....tengo vértigo raro...cuando mis pies notan que están sobre algo blando .....uuuuuufffff imposible jeje..
Boas noites!

Aprendiza de risas dijo...

Ahora mismo daría lo que fuese por cerrar los ojos y estar caminando sobre ese río helado. ¡Suertuda!

Besos y risas,

Oscar dijo...

Y dime una cosa guaperas ¿que pintas en alaska?

Sureña dijo...

Madre mía!!! no me extraña que te sientas orgullosa, no es para menos. Pfff yo no sé si habría sido capaz..., supongo que viviendo allí, tarde ó temprano habría tendrido que armarme de valor... pero me habría costado lágrimas y suspiros :))

Me encanta tu blog!! por cierto, el pueblo en el que vives debe ser precioso ¿no?...

Gracias por visitarme. Un beso!

Sureña dijo...

Uhh estoy fatal con las prisas, he puesto una cosa extrañísimima: habría tenido quería decir...

Meiga en Alaska dijo...

IRENE: Gracias cosita :) Muuuuuuuaaa

LENGUARAZ: Yo también creía que lo mío eran los climas templados y te juro que si me hubiesen dado a elegir, hubiese escogido el Caribe en vez de el Polo Norte :) Pero la vida tiene estas sorpresas :)

EVA: Hola, gracias por al visita. Pues la vida me ha traido aquí, ya ves. Lo explico un poco en un post que hay más abajo titulado "Mi medio ambiente", si te apetece leerlo.Bievenida.Besos

APRENDIZA: Pues nada, mujer, cuando te apetezca te presto el quad :) Gracias por la visita. Besos.

OSCAR: Si lees dos respuestas más arriba, encontraras tu respuesta también. Un saludo.

SUREÑA: Bienvenida a estos lares. Pues mira, el pueblo en sí no tiene mucho de particular y no lo definiría como bonito, la verdad. Lo que es precioso es la naturaleza que nos rodea y que está dentro y fuera del pueblo, por todas partes.
Un beso.

Anónimo dijo...

Enhorabuena por la distinción, Meiga. Me gustan estos relatos cálidos del frío y la nieve. Hummmm, qué fotografías más maravillosas se pueden hacer en un entorno tan hermoso. Bueno, ahora me voy a soñar despierto con mis cosas.
J,

Ivana Carina dijo...

Meiga!
Qué lugar más hermoso es Alaska!!!
Sería tan feliz ahí!; ya que AMO el frío!!! Si ya se, no vivo ahi! jajaja!!! Pero vivo en la Patagonia, que también es fresquita! :P
Gracias por pasar por mi blog!!!
Me alegra que no sepas como llegaste, lo que importa es que lo hiciste!!!! ji,ji,ji,jii!!
Estaré pasando!!!!
Un saludito desde la Patagonia Argentina!!!

Rafael Hernández dijo...

Por el miedo arrasado, por el premio mismo... enhorabuena...

P.D: entré y me quedo por aquí, con permiso... siempre va bien saber que opina una meiga por esas latitudes tan frías.

Pau Llanes dijo...

Enhorabuena por tu blog... limpio, claro, directo, hermoso... Ojalá aprenda de ti (en muchos aspectos)... Saludos... Pau

Anónimo dijo...

Santander.
J,

Unknown dijo...

Marimeri
Felicidades por el premio, yo no acostumbro a poner comentarios, pero te he ido leyendo desde el principio... y chapeau!!, desde el sector editorial creo que te daran otro premio

besitos

José Manuel dijo...

Sólo de pensarlo se me congelan las ideas.
Qué frío debe hacer ahí.
Enhorabuena y saludos desde la calurosa Sevilla.

Son Unha Xoaniña dijo...

Eu non tiña ningunha dúbida de que o farías,
És unha muller decidida e de grande fortaleza de espíritu, non te coñezo persoalmente, pero desde que atopei o teu blog non deixo de vir por aquí para seguir a túa andaina por Aniak, e sei que unha aventura como a que ti emprendiches non se fai se un non ten a forza e a carraxe necesaria, e tí tela por iso non tiña ningunha dúbida de que o conseguirías sen problemas.
Unha aperta.

La Gata Schrödinger dijo...

Hola, leí tu comentario, gracias x tu visita y felicitaciones por el acto heroíco jeje!
Un abrazo!

Meiga en Alaska dijo...

LIMACO: EN realidad, una de las razones que me ayudaron a tomar la decisión de venir por aquí fue que supe que tendría la posibilidad de retomar mi aficción por la fotografía en un paraje único. Me alegro que te gusten mis imágenes. Un beso.

IVANA CARINA: Gracia spor la visita. Sí, imagino que en la Patagonia también tiene que hacer bastante frío. Hoy está siendo una mañana "templada" a sólo 34 bajo cero :) Besos

JUDAS: Bienvenido por eto lares. Y vuelve cuando quieras. Tengo para un par de años más aquí, al menos :)

PAU: Gracias por tus palabras. Lo agradezco de veras. Ahora paso a visitarte. Bienvenido.

OLGA: Nena, esas palabras viniendo de vuecencia, la ilustre editora, son todo un cumplido. Un besazo guapa.

JOSE MANUEL: Pues sí, frío sí hace, esta mañana 34 bajo cero :) Con estas temperaturas, te juro que cuando hacen 10 bajo cero parece que hace calorcito :) Bienvenido

RIFO: Gracias por tus palabras. En realidad creo qeu es al revés,que una se va haciendo fuerte a medida que toma la decisión de meterse en berenjenales de este u otro calibre. Vaya, que valiente no nací, te lo aseguro :) Biquiños.

LA GATIMELODICA: Gracias por la visita. Un saludiño.

EVA dijo...

..................ay niña a mí tb me gusta el Albaycín......vivo en Málaga...la playa está tb bien!!!

....yo quiero POlooooo

circe dijo...

Hola Meiga!!! vengo siguiendo el rastro que me dejaste en mi blog y....estoy alucinando!!! he estado leyendo alguno de tus post....pensaba que lo de Alaska...era un decir.....qué fuerte!!!...Veo por aqui gente conocida....Pues nada, me abrigaré para venir a verte

Liliana dijo...

Qué emoción y... caray... que valentía.
Besos.

Pau Llanes dijo...

Gracias, Meiga, por tu comentario en mi blog... Sigo leyéndote... Tengo preciosos de la única vez que he pisado Alaska... Estuve apenas 4 horas en una escala técnica en el aeropuerto de Anchorage volviendo de Japón. Era octubre y casi día perpetuo... Un rato después, sobre el círculo ártico, a 35.000 pies de altura, vi mi primera aurora boreal... Sublime!!! Saludos... Pau

alfonso dijo...

Meiga...
Amable invitación la tuya pero, ¿no está eso muy lejos? Montado en la Vaca no llegaría nunca.

Desde right now, eres una mazorca de las bien entrelazadas de mi pequeño maizal.

En el maizal, encontrarás mi dirección de correo.

Bicos

Meiga en Alaska dijo...

EVA: Tú quieres Polo... y a mí no me importaría una playa un rato :)

CIRCE: Pues ya ves, no es un decir, es mi realidad :) Vuelve cuando quieras, pero sí, abrigate bien!

PURPUREA: Si, emocionante es un rato largo.

PAU: ooooohhhhhh, una aurora boreal sobre las nubes. Sublime es la palabra, seguro que sí. Aquí no se ven tanto como en Fairbanks, más al norte, pero alguna sí he visto. Tengo ganas de ver más...

ÑOCO LE BOLO: The question is, nada o no nada tu Vaca? Porque si no hubiese un océano de por medio, así a modiño, se podría llegar a cualquier parte... Pero si la Vaca no nada, then we have a problem, Houston.

Mr. TAS dijo...

la hostia! qué hace una meiga por esos hielos?!
cómo se dice allí: 'haberlas haylas' jajjaja
un saludo y enhoruena por la experiencia que debes estar viviendo todos los días

Lore b dijo...

Llegué hasta aquí de curiosa através del blog de Ivana. Vos hablás de vencer los miedos y las casualidades; termino de hacer un relato en mi blog sobre como mis hijos vencieron sus miedos y lo orgullosa que estoy!!!
Con respecto a cruzar algo que abajo tiene agua "mamita que da miedo"...he visto muchas películas con un auto que cae al agua o el hielo que se rompe y si a eso le agregamos anécdotas del lugar no sé si me atrevería!!!
felicidades

Moki Mom dijo...

hola Meiga, que bonito tu blog, inspira tanta tranquilidad, pero me quedé un poco angustiada de pensar en tanto hielo, pero como bien dices, en sincronía con la naturaleza. A ver si nos visitas, saludos, y gusto en conocerte. Erica

Anónimo dijo...

Gracias por la visita y comentarios, más que bienvenida para seguir visitando, que yo haré lo mismo por acá.

Felicidades por la prueba superada y el merecido premio.

Saludos.

Meiga en Alaska dijo...

MR TAS: Pues si, haberlas haylas, y por haber, las hay hasta en el Polo Norte.. Eso sí, la escoba con capota y calefacción por favor :) Un saludo y gracias

LORE B: Si es que en el fondo todos los seres humanos sufrimos de los mismos males, el miedo siendo uno de los mayores, tal vez. Gracias por la visita.

MOKI MOM: Gracias por tus palabras. Ahora paso a hacerte una visita.

KAREN: Gracias por la visita. Nos estamos leyendo :)

Lirium*Lilia dijo...

Cuántas experiencias, Meiga... genial!!! Así como vas sorteando obstáculos de la naturaleza vas superando cosas interiores, no?... y felicitaciones por el premio... desde la otra punta un beso